Περισσότερα στην κατηγορία
Μάνος Στεφανίδης, “Ο μοιραίος Αλέξης”, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2017
Ο Μοιραίος Αλέξης είναι ένα βιβλίο αναμέτρησης, με τα γεγονότα, τα διλήμματα και τις διαψεύσεις μιας εποχής, η οποία μας υποχρεώνει να πάρουμε θέση, «για την υπέρβαση όλων των αδιεξόδων, για το ξεπέρασμα της κρίσης και της παρακμής.»
Περικλής Κοροβέσης, “Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον”, εκδ. Opportuna, 2016
Ο Περικλής Κοροβέσης διαθέτει την ικανότητα να εκθέτει τα γεγονότα συνδέοντας τα με την ιστορική μνήμη. Διατυπώνει τα ερωτήματα αποφεύγοντας να δίνει οριστικές και αμετάκλητες απαντήσεις. Ξέρει ότι σε έναν τόσο άδικο κόσμο η δικαιοσύνη είναι μια έννοια ασύμβατη, για αυτό ψάχνει την αντίσταση από τους ανθρώπους που μάχονται την αδυσώπητη καθημερινότητα.
Μιχάλης Κουντούρης, “Made in Europe”, εκδ. CartoonArk, 2017
Made in Europe. Ο τίτλος στο λεύκωμα του Μιχάλη Κουντούρη συνεπής με το περιεχόμενο των σκίτσων στο εσωτερικό της έκδοσης εκτός από εύστοχος είναι και οξύς, καθώς με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνει σε μια επικαιρότητα που το παρόν αλλά και το μέλλον αυτού που κάποτε περιγραφόταν ως μια νέα γη της ευκαιρίας μοιάζει πλέον με φάρσα της ιστορίας, διανθισμένη με τους μώλωπες της βαρβαρότητας που επιστρέφει.
Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, “Το πέρασμα”, εκδ. Μεταίχμιο 2016
Το Πέρασμα βασίζεται σε ένα ναυάγιο που συμβαίνει σε κάποιο μικρό νησί. Η ιστορία και τα πρόσωπα, όπως σημειώνεται, αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας και το βιβλίο συνιστά ένα μυθιστόρημα. Όμως τις καταστάσεις που περιγράφονται μπορούμε να τις δούμε, στη Μόρια, στη Χίο, στη Μαλακάσα και αλλού.
Ηλίας Φουντούλης, “Κάτι χαμογελάει στις Σκιές”, εκδ. Χρονικό 2016
Δεκαεπτά μικρές ιστορίες με κάτι να χαμογελάει μέσα τους, είτε είναι η σκιά των χαρακτήρων, είτε των ίδιων των γεγονότων. Για τα δεδομένα του συγγραφέα, ο οποίος όπως μας πληροφορεί τις έγραψε σε διάστημα είκοσι χρόνων, είναι τρομακτικές.
Παναγιώτης Κεχαγιάς, “Τελευταία Προειδοποίηση”, εκδ. αντίποδες
Τα διηγήματα καταφέρνουν να συμπυκνώνουν απροσπέλαστες ιστορίες με ένα αβέβαιο τέλος του οποίου η εξέλιξη δεν έχει κριθεί, αποδεικνύοντας πως η πραγματικότητα αποκαλύπτεται στη φαντασία.
Αργύρης Χιόνης, “Έχων σώας τάς φρένας & άλλες τρελές ιστορίες”, εκδ. Κίχλη
Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια συλλογή διηγημάτων του Αργύρη Χιόνη, πρόκειται για εννιά διηγήματα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, παιγνιώδη διάθεση και υπαρξιακό βάθος.
Λέο Περούτζ, “Ο Μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας”, μετ. Ρόζα Ιωαννίδου, εκδ. Κίχλη
...η κατηγόρια του αστυνομικού μυθιστορήματος μοιάζει να μην το χωρά καθώς μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορικό, μυστηρίου, αγωνίας, περιπετειώδες.
“Ο δρόμος για το Αλταμόν”, Gabrielle Roy , μετ. Φ.Ι. Πιομπίνος – εκδ. Θίνες
Δε διστάζει να γυρίσει χρόνια πίσω, τότε που ζούσε αμέριμνα κάπου ανάμεσα στην παιδικότητα και την εφηβεία. Τη βρήκε η ενηλικίωση, να αναρωτιέται για όλα και μετά να ταξιδεύει, οι αναμνήσεις, η επιστροφή. Να ψάχνει τον δρόμο για το Αλταμόν.
“Έθιμα Ταφής”, Hannah Kent, μετ. Μαρία Αγγελίδου – εκδ. Ίκαρος
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, όπου η συγγραφέας μελέτησε έρευνες ιστορικών για θέματα σχετικά με δίκτυα συγγένειας στην Ισλανδία του δέκατου ένατου αιώνα, αλλά και ημερολόγια περιηγητών που επισκέφθηκαν τη χώρα την ίδια περίοδο.
“Μάρτυς μου ο Θεός”, Μάκης Τσίτας – εκδ. Κίχλη
Ένας αφηγητής που έγινε αντιήρωας, φορά τις σελίδες του βιβλίου και φωνάζει την ιστορία του, αλλά και σημεία της καθημερινότητας. Τον περιβάλλει ο εφιάλτης, είναι η κοινωνία, που γίνεται στενός κύκλος γύρω του. Μιλά αδιάκοπα, ακόμα κι όταν κοιτά έξω από τον εαυτό του, παρατηρώντας.
Social Mix
Δύο καλοκαίρια
Το καλοκαίρι με προλαβαίνει απροετοίμαστο όπως η καταιγίδα στη μέση του δρόμου, ψάχνω ένα μέρος να κρυφτώ. Είναι ανυπόφορη η ζέστη, ο καύσωνας, το καθαρό χρώμα του ουρανού και της θάλασσας.
Ζαν Πωλ Σαρτρ, ένας καταδικασμένος ελεύθερος
Σύμφωνα με τον Σαρτρ ο συγγραφέας και γενικότερα ο καλλιτέχνης γεννιέται, από μέσα του προκύπτουν οι αισθητικές αξίες, είναι ελεύθερος γι’ αυτό δημιουργεί. Ο ίδιος σε συνέντευξή του έλεγε ότι “ η λογοτεχνία θα πρέπει να είναι το έργο ανθρώπων που βλέπουν ξεκάθαρα και που παίρνουν υπ’ όψιν τους το σύνολο της ανθρωπότητας.
Ο γλύπτης
Καμιά φορά έτσι όπως χτυπάω τις πέτρες νιώθω να είμαι από το ίδιο υλικό, τραντάζομαι μαζί, αναπνέω τις αιωρήσεις τους. Όσα σκέφτομαι είναι οι ατέρμονοι στοχασμοί τους. Βλέπω στο βάθος να έρχονται συγγενείς που δεν πρόλαβα, ψιθυρίζοντας ακατάληπτες ιστορίες, σκόρπια αποσπάσματα μιας ηλικίας φευγάτης.
John Berryman “Dream Song 14”
Η ζωή, φίλοι, είναι βαρετή. Ωστόσο δεν πρέπει να το λέμε. / Στο μεταξύ, ο ουρανός αστράφτει, τα πελάγη ποθούν, / Εμείς οι ίδιοι αστράφτουμε και ποθούμε, / Κι ενόσω η μάνα μου σαν ήμουν παιδί μου είπε / (επανειλημμένα) «Αν ομολογήσεις πως βαριέσαι / σημαίνει πως δεν έχεις...
Οι ειδήσεις των οκτώμισι
“Έχασες την ευκαιρία γιατί οι άλλοι ήρθαν ακριβώς”. Ο καλύτερος με διαφορά για τη θέση, στεκόμουν υπομονετικά στον προθάλαμο να τελειώσω το τσιγάρο, έβλεπα να μπαίνουν ένας ένας, αλλά αυτό το “ακριβώς” δεν το περίμενα.
