Το καλοκαίρι με προλαβαίνει απροετοίμαστο όπως η καταιγίδα στη μέση του δρόμου, ψάχνω ένα μέρος να κρυφτώ. Είναι ανυπόφορη η ζέστη, ο καύσωνας, το καθαρό χρώμα του ουρανού και της θάλασσας.

Καμιά φορά έτσι όπως χτυπάω τις πέτρες νιώθω να είμαι από το ίδιο υλικό, τραντάζομαι μαζί, αναπνέω τις αιωρήσεις τους. Όσα σκέφτομαι είναι οι ατέρμονοι στοχασμοί τους. Βλέπω στο βάθος να έρχονται συγγενείς που δεν πρόλαβα, ψιθυρίζοντας ακατάληπτες ιστορίες, σκόρπια αποσπάσματα μιας ηλικίας φευγάτης.

“Έχασες την ευκαιρία γιατί οι άλλοι ήρθαν ακριβώς”. Ο καλύτερος με διαφορά για τη θέση, στεκόμουν υπομονετικά στον προθάλαμο να τελειώσω το τσιγάρο, έβλεπα να μπαίνουν ένας ένας, αλλά αυτό το “ακριβώς” δεν το περίμενα.

Να το σκέφτεσαι μόνο, κάπου κάπου καμιά απόφαση αρκεί. Θα γίνει πράξη, με τη σπίθα μέσα σου να ανάβει, καίει η λάμψη της φλόγας. Είναι το φωτεινό φάσμα ανάμεσα στο μαύρο καπνό, αφήνει ένα θερμό κόκκινο στίγμα.

Είναι μια λευκή γραμμή, όπου ανοίγω να γράψω κάτι. Επεκτείνεται διαρκώς, δεν προλαβαίνω. Φτάνω στο τέλος της σελίδας, εκείνη γυρίζει στην επόμενη. Κλείνω το πρώτο κεφάλαιο και ξέρω ότι θα συνεχίσει να υπάρχει.

Να σου πω Χρήστο; Ήθελα να ακολουθήσω το δρόμο μου, να ερωτευτώ, να γράψω μουσική, να φύγω. Καθόλου δε με ενδιέφερε το να πετύχω, δευτερεύουσες σκέψεις σε μια θέληση ακλόνητη. Το τραγούδι δεν έφθανε, ένα μελαχρινό αγόρι με φωνή καλή, έκανα φωνητική απ’ το σχολείο, στη χορωδία, στο ωδείο, σε τολμηρές συναυλίες μέσα στην αθωότητα.

Η Σοφία είπε πόσο τυχερός ήμουν, τουλάχιστον ζεις. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ζωντανός, λίγο παραπάνω από το κανονικό και το συνηθισμένο. Είχα προσαρμοστεί να ανασαίνω βαριά στα δύο βήματα, σταματούσα για ένα τσιγάρο. Καθόμουν στο σπίτι, δεν έβγαινα έξω. Μικρές αποστάσεις ως το μπουκάλι, ένα τασάκι όλο βρισκόταν.

Είχα πει στον Ηλία να μου γράφει, του είχα δείξει τον τρόπο να σημαδεύει τις ερωτήσεις στο χαρτί και στη μνήμη. Τα γράμματά του τα έβλεπα το βράδυ πριν κοιμηθώ, πλάνα που άλλαζαν διαρκώς. - Ο μπαμπάς σου τι δουλειά κάνει; - Είναι σινεμάς.

Μήπως σε ενοχλεί ο καπνός; Συνέχιζε, αφήνοντας τα χέρια άδεια να κοιτάνε οι παλάμες ανάσκελα, μετρώντας τα χρόνια που πέρασαν. Κρατούμενος, ζητούσαν κάποια στοιχεία, τα ήξερα αλλά είχα αποφασίσει ότι θα έβγαινα νεκρός απ’ κει με βλέμμα καθαρό.

Περπατώ δύσκολα πια. Μπορώ να κάνω απλές σκέψεις, όπως μην ξεχάσω φεύγοντας να κοιτάξω το γραμματοκιβώτιο. Οι υπόλοιποι γύρω τρέχουν κι εγώ παραμένω ακίνητος με στόχο το επόμενο τετράγωνο, τη βαριά σιδερένια πόρτα ασφαλείας, τις ατελείωτες σκάλες.